مسجد در ايران و مسجد در ساير كشورها
به اشتراک بگذار !
برگرفته از کتاب : ساماندهي جبهه فرهنگي انقلاب اسلامي ، نوشته دکتر مهدي ناظمي اردكاني وحميد شريفي زارچي
مقايسه مساجد خارج از كشور از نظر مدل اداره با داخل، به آساني مقدور نيست. در فرهنگ مسلمانان ساير كشورها، نماز فقط با جماعت پذيرفته مي‌شود و نمازجماعت نيز جايگاهي جز مسجد ندارد. اين نگاه، عميقاً در سبك زندگي ساير ملل مسلمان مشاهده مي‌شود. متأسفانه از اين نظر، در فرهنگ ايراني، برخلاف سنت و سيره، ميل عموم و خانواده‌ها به سمت نماز فرادي گرايش يافته و تنها در صورتي ارتباط پايدار با مسجد برقرار مي‌كنند كه امام جماعت، فعال، پرتلاش، جذاب، خوش‌بيان و خوش‌اخلاق باشد و از خدمات جانبي آموزشي، فراغتي، تربيتي و عام المنفعه مسجد احساس رضايت نمايند. فرهنگ ما نسبت به امام جماعت، مواجهه كاملاً آرمان‌گرايانه و سخت‌گيرانه دارد و در صورت بروز يا رصد كوچكترين ايرادي، عكس‌العمل نشان مي‌دهد. مساجد در ساير كشورها به صورت كاملاً دولتي اداره مي‌شود و امام‌جماعت به صورت كارمند بابت اقامه نماز حقوق و مقرري مشخص دولتي دريافت مي‌نمايد. اين مساجد از اعتبارات دولتي ساخته مي‌شوند و به همين ترتيب نيز براي برنامه‌هاي خود بودجه دريافت مي‌كنند. در اين زمينه، مدل مردمي موجود در ايران، حريت، آزادگي و پويايي خاص مسجد شيعه را متجلي نموده كه به هويت مسجد طراز نزديك‌تر است، هرچند كه از منظر آسيب‌شناسانه، مساجد در حيراني تواكل ميان مردم و دولت اسلامي براي تأمين نيازهاي ضروري خود، با مشكلات جدي دست به گريبان هستند. در كشورهاي غير مسلمان، مدل سومي از اداره مساجد قابل تحليل و مشاهده است كه به دليل نگاه اقليتي به مسلمانان و نمازگزاران، از نظر جامعه‌شناسي قابل قياس با مساجد كشورهاي مسلمان نيستند.
