برگرفته از کتاب ارزشمند ، مدیریت راهبردی مساجد ،تألیف؛دکتر مهدی ناظمی- دکتر محمدتقی امینی- حمید شریفی زارچی

 از جمله مسائل ظریف و حساس در زمینه مدیریت مساجد، شیوه برخورد با متولیان و ناظرانی است که از سوی بانیان مساجد برای این کار انتخاب شده‌اند. در این باره نباید صرفاً با استناد به این رأی که تعیین متولی از سوی بانی مسجد اعتبار شرعی ندارد، به چنین متولیانی بی اعتنایی شود.

از کلمات شماری از فقیهان – که پیشتر به برخی از آنها اشاره شد- چنین برداشت می‌شود که هرگاه این‌گونه متولیان اخلالی به امر مسجد وارد نکنند، تصرفاتشان معتبراست. حتی برخی از فقیهان نامدار همچون صاحب جواهر بر این باورند که اذن گرفتن از ناظر خاص مسجد که از سوی بانی مسجد تعیین شده، در مواردی لازم است. به هرحال، تردیدی نیست که تحصیل رضایت متولی و ناظری که در محدوده موازین شرعی عمل می‌کند، دست کم موافق با احتیاط است. همچنین، مقتضای مصلحت اندیشی آن است که ما به تصمیمات این گونه متولیان تا آن جا که در امر اداره‌ی مسجد تباهی و اخلال به وجود نمی‌آورد، احترام بگذاریم.

مردم در زمینه وقف، علاقه دارند برخی تمایلات و گرایشهای شخصی خود را نیز اعمال کنند. همین گرایش، در پیدایش نهاد وقف در جوامع بشری بسیار مؤثر بوده است. نباید همه این گرایشها را به حساب جاه طلبی و خود خواهی گذاشت. به طور طبیعی، کسی که چیزی را وقف می‌نماید یا مسجدی می‌سازد، چه بسا علاقه دارد اداره‌ی امور آن را نیز شخصاً یا از طریق تعیین کسانی به عنوان متولی یا ناظر در اختیار داشته باشد. هرگاه خود بانی یا شخصی که تعیین نموده است به خوبی در چارچوب مقررات شرعی، مسجد را اداره‌ی کند، باید مورد استقبال قرار گیرد.

چنین مدیریتی در فرض یاد شده، نوعی مدیریت داوطلبانه و همراه با دلسوزی و خیرخواهی است؛ زیرا به طور طبیعی کسی که مسجدی را بنا نهاده است، برای رونق و شکوفایی آن نیز تلاش می‌کند. البته، اگرمتولی فردی ناصالح یا سلیقه و ذوق خوبی در امر مدیریت نداشته باشد، با سوء تدبیر خود مسجد را به سوی رکود و بی رونقی بکشاند یا برخلاف موازین شرعی رفتارکند، حاکم اسلامی و حتی مؤمنان عادل می‌توانند مانع اعمال مدیریت او شوند.

0 پاسخ

دیدگاه خود را ثبت کنید

تمایل دارید در گفتگوها شرکت کنید؟
در گفتگو ها شرکت کنید.

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *