مسجدالنبی (ص) زیارتگاهی برای تمام نسلها

مسجد النبی (ص) هم‌زمان با هجرت رسول خدا به مدینه بنا شد. این مسجد کهن‌ترین دانشگاه اسلامی و اساسی‌ترین پایگاه تعلیمات در تاریخ آموزش اسلامی بوده است. انتخاب محل مسجد و اقامت پیامبر در مدینه یک تصمیم شخصی نبود؛ بلکه با مشیت الهی صورت گرفته است. ساخت مسجد با خریداری زمین آن که متعلق به دو پسربچۀ یتیم بود آغاز شد. ابتدا قبلۀ مسجد را از نخل خرما ساختند، سپس دیوارهای آن را از سنگ و ستون‌هایش را از چوب بنا کردند. دو باب نیز در مسجد تعبیه شده بود که یکی به “باب النبی” و دیگری به “باب‌الرحمه” معروف است. بنای مسجد سالیان سال بدون تغییر باقی می‌ماند تا این که در زمان ولید بن عبدالملک توسعه می‌یابد، پس از چند سال در زمان مستعصم عباسی مسجد آتش می‌گیرد و همین امر موجب می‌شود تا معماری اساسی‌ای در آن صورت گیرد. از این زمان به بعد در زمان هریک از خلفا قسمتی از مسجد النبی دست‌خوش تغییر می‌شود، تا این که در زمان سلطان عبدالحمید عثمانی گنبد فعلی مسجد به رنگ سبز ساخته و از آن سو به گنبد سبز معروف می‌شود. مسجد کوچک پیامبر با تغییرات و توسعه‌هایی که در طی قرون مختلف به عمل آمد تا سال 1370 ه به 10303 متر مربع رسید؛ تا این که در سال 1375 ه . ش مسئولان عربستان با اجرای برنامۀ جدید توسعۀ حرم شریف نبوی مشغول توسعۀ مسجد شدند که بر این اساس مسجد دارای 706 ستون، 189 اطاق نما، 7 در ورودی، و 44 پنجره شده است. در ادامۀ برنامۀ توسعه، مسئولان عربستان فعالیت‌هایی از قبیل آماده کردن تسهیلات رفاهی در هفت کیلومتری مسجد، ساختن پلکان‌های برقی برای رفت و آمد نمازگزاران بین سطح و زیرزمین مسجد و… را اجرا کردند که تمام این اقدامات بر اساس تلفیق سنت‌های معماری اسلامی و فن‌آوری نوین بوده است و هم‌چنان نیز اجرای این طرح ادامه دارد و بر اساس پیش‌بینی‌های مسئولان عربستان تا 4 سال به طول می‌انجامد.